Luc Bosmans
Kanker is zeker niet « mijn vriend », maar ook niet « het einde ».
Ik ben steeds vrij gezond geweest en een hele fijne carrière boeiend kunnen werken. Tot ik eind december 2011 plots enige allergische irritatie ondervond. Eind mei 2012 kweekte ik mezelf een klier (een bolgezwel) onder de linkeroksel. Op 3 juli 2012 toonde mijn huidspecialist mij de scan met de woorden: “Ik denk dat er hier chemo zal aan te pas komen.” Het woord was gevallen. Op vrijdag 13 juli bleek ik lymfklierkanker te hebben.
Hoe snel kan alles toch opeens wijzigen in iemands leven? De uitnodigingen voor mijn oppensioenstelling op 65 jaar lagen klaar om te worden verzonden… Maar ik ging mijn leven toch niet laten overhoophalen door zoiets!
Alhoewel wij mekaar nauwelijks éénmaal écht gesproken hadden, had ik meteen een erg goed gevoel van rust en vertrouwen bij mijn dokter-professor, aan wie een groot woord van dank! Evenals aan de vele verplegende handen op die afdeling.
Ik heb alles wat privé gepland was perfect en met volle teugen genietend kunnen beleven. De boodschap naar je directe beminden overbrengen is een ander verhaal: eerst een potje gezamenlijk (met elke persoon wel apart) huilen en nadien een lekkere drank openen en nog vele uren intens genieten op diverse vlakken, tot dansen toe.
Achteraf bleek ik de behandeling erg goed te hebben kunnen doorstaan, (mogelijks mede dankzij mijn goede conditie; mijn enige bijdrage?). Door de uitstekende planning op middellange termijn kon ik zoveel mogelijk de leuke momenten inpassen op momenten waarvan ik kon vermoeden dat ik normaliter op mijn best kon zijn. Een scan eind november 2012 bracht geruststellend nieuws. In samenspraak met mijn behandelende professor, onderging ik een alternatieve behandeling over 2 jaren, in plaats van de oorspronkelijk geplande stamceltransplantatie. Ik kwam de kliniek uit na het gespreke en dacht bij mijzelf: “Dat ding (= de kanker) zal waarschijnlijk de rest van mijn leven in mij zitten, maar zolang het zich niet roert, kan het mij eigenlijk niets schelen”.
Ik ben nog altijd een gelukkig man en kon gelukkig meteen terug fulltime aan het werk alhoewel ik officieel gepensioneerd was. Enkel ikzelf zal bepalen hoe mijn leven verder zal verlopen. De ziekte heeft mij een aantal ongemakken bezorgd de afgelopen jaren, maar mijn leven zeker niet vergald.
